Jedyna inteligentna wypowiedź pod tym filmem...

Dziękuję :) jestem pod dużym wrażeniem tego filmu, doskonała gra aktorek, bezpretensjonalne monologi i dialogi, pouczające przesłanie i duzo możliwości interpretacyjnych poszczególnych wątków, to dla mnie The Hours. Pozdrawiam

Ale osoby, które są w życiu szczęśliwe takie kino będzie przynudzało - miało być.

Ale osoby, które są w życiu szczęśliwe to kino będzie przynudzał.
Pisałam już w którymś wątku, że film spodobałby mi się kilka dobrych lat temu, w okresie dorastania, poszukiwania siebie i lekkiej depresji.
Dzisiaj jestem osobą spełnioną i wiem, że szczęściu trzeba pomóc, czasem ruszyć tyłek, żeby coś zmienić zamiast siedzieć i płakać.
Jestem osobą wrażliwą, ale takiego użalania się nad sobą nie mogłam znieść, już nie mogłam się doczekać, aż bohaterki się wreszcie zabiją !

Virginia jest chora i do zachowania równowagi, potrzebuje regularnego, spokojnego trybu życia - dlatego zamieszkali w Richmond. Ona jednak kochała Londyn i życie towarzyskie, w rzeczywistości była ogromną plotkarą, uwielbiała przyjmować gości, spotykać się na herbatkach itd. Wywieziona na wieś, czuje się uwięziona, po kilku latach stara się przekonać Leonarda, żeby powrócić do Londynu, jej mąż jednak widzi miasto jako jedno wielkie zagrożenie dla zdrowia żony. Ona jednak nie płacze nad sobą, działa. :)
Laura - gospodyni domowa, matka Richarda - założyła rodzinę, bo tak się w tamtych czasach robiło. Po wojnie w USA zaroiło się od młodych ludzi, którzy nie pragnęli niczego innego jak spokojnego domu, kraj się w ten sposób odbudowywał. Tak też postąpiła Laura. Nie była w tym jednak szczęśliwa, dlatego decyduje się odejść - choć w filmie niepotrzebnie dodali wątek samobójstwa.
Clarissa, która nosi imię Clarissy Dalloway, jest bliską przyjaciółką Richarda i jego tragedia naznaczyła jej życie. Niewątpliwie ma w sobie coś z cierpiętnicy, ja jednak podziwiam jej zaangażowanie w ratowanie chorego przyjaciela. Mimo całego jej oddania i uczucia do Richarda, utknęła w tej relacji (podobnie jak Leonard w małżeństwie z Virginią) i nie może ruszyć z miejsca, opłakując minioną młodość. A przecież ma, na pozór, świetne życie i sama nie wie, dlaczego jest nieszczęśliwa. Nie załamuje rąk, działa, stara się nadać sens życiu Richarda, organizuje przyjęcie by zobaczył, że jest doceniany i sprawić mu przyjemność. No i robi kraby, jego ulubione. ;)
Nie powiedziałabym, że bohaterki się użalają. Laura była trudna do zrozumienia, ale prawdopodobnie cierpiała na depresję, nie jest łatwo utożsamić się z osobą która przechodzi coś nam obcego. Podobny problem miałam z Virginią, sama nie jestem towarzyska i nie potrafiłam pojąć jej pragnienia powrotu do ludzi - jak ona sama to ujęła "I can't think of anything more exhilarating than trip to London". Ponadto nawet Leonard, który był jej najbardziej oddanym opiekunem, nie rozumie jej problemu - "If I could walk in midmorning I'd be a happy man". Leonard jednak nie potrzebował towarzystwa ludzi, wizyt przyjaciół i rodziny, był domatorem i introwertykiem. Każda z postaci ma kogoś bliskiego, kto nie rozumie jej problemu i muszą walczyć nie tylko ze sobą, aby pojąć na czym dokładnie polega ich brak szczęścia, ale i z otoczeniem, które w tym nie pomaga.